عکاسی به عنوان یک هنر و فن در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی وارد ایران شد. ورود این هنر به ایران به دوره قاجار و حکومت ناصرالدین‌شاه بازمی‌گردد. ناصرالدین‌شاه، که از علاقه‌مندان به هنرهای جدید و نوآوری‌های عصر خود بود، در سفرهای خارجی‌اش با عکاسی آشنا شد و تصمیم گرفت که این فن را به ایران بیاورد.
در سال ۱۸۴۲ میلادی (۱۲۲۱ هجری شمسی)، تنها سه سال پس از ابداع فن عکاسی در جهان، اولین دوربین‌ها به ایران رسیدند. ناصرالدین‌شاه خود نیز عکاسی را آموخت و از این هنر برای ثبت تصاویر شخصی و خانوادگی و مناظر استفاده می‌کرد. او به برخی از درباریان نیز دستور داد که عکاسی بیاموزند و این فن در میان اشراف و افراد دربار گسترش یافت.
یکی از اولین عکاسان ایرانی، ابراهیم خان عکاس‌باشی، به دستور ناصرالدین‌شاه به فرانسه فرستاده شد تا با فن عکاسی بیشتر آشنا شود. او پس از بازگشت، به آموزش عکاسی در دربار و ثبت وقایع و پرتره‌های رسمی پرداخت.
با گذشت زمان و حمایت‌های ناصرالدین‌شاه، عکاسی به تدریج در ایران رونق یافت و به وسیله‌ای برای ثبت زندگی روزمره، مراسم‌های مذهبی و تاریخی تبدیل شد. به این ترتیب، عکاسی به عنوان یک رسانه مهم و تأثیرگذار، جایگاه ویژه‌ای در فرهنگ و هنر ایران پیدا کرد و امروزه نیز همچنان نقش مهمی در بازنمایی فرهنگ و تاریخ ایران دارد.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.